Zondagochtend 7 April

De Filippijnen is een land waar religie een erg belangrijke rol speelt. Waarschijnlijk is de rol van de bisschoppen groter dan die van de politici of het leger. Elke wijk (Barangay) heeft minimaal zijn eigen kerk. Naast de katholieke kerk zijn er ook diverse andere kerken erg actief in de Filippijnen. Al deze kerken laten via klokkenluiden weten dat de mis op het punt staat te beginnen. Klokken zijn erg duur dus worden deze vaak electronisch nagespeeld. Het is zondagsochtens vanaf een uurtje of 6 dus een lawaai van jewelste. Mocht je het idee  hebben om een lekker uit te slapen dan moet je de bewoonde wereld heel ver achter je laten. Het nadeel van de electronische klokken is ook nog dat ze wel eens blijven hangen. Mochten de kloken even staken dan nemen de hanen het wel over. Volksport nr 1. is waarschijnlijk het hanenvechten. Overal zie je sportsarena's maar er zullen mensen zijn die dit niet onder het hoofdstukje sport willen scharen.

Ik was dus nogal vroeg wakker vandaag. Ik slaap in een Bed & Breakfast en dit was de eerste keer dat er ontbijt zat inbegrepen in de prijs. Bij de receptie las ik de voorwaarden nog eens goed en bleek het ontbijt te bestaan uit koffie en koekjes. De koekjes bleken op te zijn, dus bleef de oploskoffie over. Het smaakte er niet minder om. Na de koffie ben ik nog even het centrum ingelopen om wat broodjes te kopen.

De kerk was inmiddels afgelopen. Een van de jongens die ik 2 jaar geleden heb geselecteerd bij PIT woont om het dorpje Bontoc slechts 4 kilometer hier vandaan. Hij was met verlof en ik had hem via Facebook al een paar berichten gestuurd. maar daar had hij niet op gereageerd. Ik besloot dus maar Derk Bolt te gaan spelen en gewoon blind naar Bontoc te fietsen. Toen ik Bontoc binnen fietste kwam gelijk al de eerste meevaller. Er bleek een Maglinte Captain van de Barangay te zijn. Die man moest toch wel gemakkelijk te traceren zijn en hij zou toch wel moeten weten waar Kenneth Maglinte zou wonen. Ik fietste het plaatsje wat rond en het bleek groter te zijn dan ik dacht. Ik heb de eerste de beste jongeman maar aangesproken en toen bleek dat ik net langs zijn huis was gefietst. 100 meter terug over de brug gelijk rechts. Na de brug zag ik een winkeltje en ik vroeg de dame achter de toonbank of ze Kenneth kende. Natuurlijk was het antwoord dat is mijn zoon, ik zal hem wel even roepen. Binnen 10 minuten had ik hem gevonden. Derk Bolt eat you hart out. De verbazing bij Kenneth was enorm. Dit had hij nooit verwacht. We hebben even lekker bijgebabbeld. Over 8 dagen ging hij weer naar Manila om dan zijn laatste trainingen te doen. Midden Mei gaat hij aan boord voor zijn eerste contract als Junior Officer. Het was goed om eens te zien waar onze officieren opgroeien. Waar ze vandaag komen etc. Uiteindelijk was dat een van de doelen van mijn reis.