Zondagmiddag 7 April.

Ik rij hier wel heel vrolijk in de ronte en de meeste mensen lachen als ze me zien, maar het is natuurlijk wel een 3e wereldland.Er is een kleine groep mensen die zich kunnen meten met de westerse standaard maar voor het grootste gedeelte van de bevolking is het elke dag maar weer een strijd om het hoofd boven water te houden. Met name op Samar zag ik taverelen  die ik niet durfde te fotograveren. In een bocht van de weg zat een gehele gemeenschap rotsblokken die ze van de rotswand haalden tot kleine stukjes te slaan, met hamers en koevoeten. Oma's, vrouwen, kleine kinderen incluus. Deze mensen lachten niet. Er zijn natuurlijk geen sociale voorzieningen. De armsten zijn vaak afhankelijk van giften.

Ik had het idee om lekker op mijn fiets naar muziek te gaan luisteren. Dat is niet verstandig. Alles wat hier rijd, maakt lawaai. Men kijkt dus niet of ze kunnen oversteken, maar ze horen of ze kunnen oversteken. De muziek beluister ik wel 's avonds voordat ik ga slapen. Ik heb 240 nummers bij me en ik dwing me zelf om er geen een te skippen. Daarnet luisterde ik naar Ambon Manise, een liedje vol met weemoed naar een eiland een 1000 km van hier. Hoe anders is de situatie hier. 6 tot 10 miljoen mensen werken in het buitenland om de families te ondersteunen. Hier hebben ze er heel veel voor over om te kunnen immigreren.